Gidişine

Cananlar, yoldanın yeni şarkıları çıkmış la. İşi gücü filmi kesip dinleyeyim dedim. Hadi o kadar da duvara bakmayayım dinlerken dedim. Sonra dedim, dedim çok dedim, gelişine gidişine bi yazayım dedim. Sonraları da durur okurum belki dedim. Kendime ve bazen sizlere açık düştüğüm notlar çok kolda. Onları kronolojik yapmaya uğraşmayacaktım çok bariz. Ama belki yok pardon keşke bir araya toplamaya en azından uğraşsaydım. O zaman canım sıkıldıkça kendimi daha çok severdim muhakkak. 

Bir kısmınızın bilmediklerini açığa çıkarma vakti kesin bu aralar. Yani mesela ben bir büyükşehirde deliliğimi kulaklıkla saklamayı öğrendim. Yani sanki elim kolum kafam omzum düşüncelerimin mimikleri değil de şarkının ritmiymiş gibi olsun diye taktım takıştırdım. Çok da hayrını gördüm. Bazenleri de anlamsız bakışlara maruz kalınca unuttuğumu fark ettim. 

Tam da bu yüzden hayatta gerçeğe yakınsayan tek şey sanat bence. Limitler vardı alttan üstten yakınsayan. Höh ne gereksiz çağrışımlarla çalışan beyin. 

Sonra eğer kardeş blog diye bir şey olsaymış ben isterdim ki ssukb olsun o kardeş. Çünkü isimlerinin başharflerinden bişiler yazan insanlar var orda. Hem boyun da büktürdü. Yani nasıl desem yine demesem.

Önce bugün böyle iyiyim dedi. Böyle iyi olanlara kimse elleşmesin mi artık bu hayatta. Fısıldar gibi diyenlere hatta bi gözünüzü seveyim kendi işinize baksanıza.

Daha da önceleri üşüdüm dedi

ben de dedim

Şimdileri de kendime dedim

üşüdüm lan dedim

kapa şu camı. 

Sonra durdum şarkılar çaldı.

İçimden Turgutlar göz kırptı.

Ritmimi bulmaktan da korkmadım geçenlerde. Hem aynı ritimde olan bir insan kişisinin elini bile tuttum. Bana tadında halbuki. Eksiksiz işte fazlasız yani. Sonra yine böyle iyiydim. Kulaklıkları takıp devam ettim.

İnanın artık. Bu sizlere son çağrım. İnsanlar gerizekalı. Deliler pek kıymetli. Kim bilir ne zamanları biri bile demiş 

"Sevdiğin yüzünden deli oldun" dediler

"Yaşamın tadını yalnız deliler bilir" dedim.

Yaf'i