Her Blog

Her blog gibi bu gerizekalı alanın da ilk ayları itibariyle post yağmuruna tutulması inanın içimi tuhaf bir hüzünle kaplatıyor. Postların GÜNBEGÜN azalacağı, eriyip iki ayda bir yazılan veya çiziktirilen tuhaf girdilere dönüşeceği günleri dört gözle bekliyorum. Çünkü o gün dünyayı ele geçireceğim gün olacak. Çünkü o güüüün herkes üşeneceeeeğğk ben üşenmeyeceeeğğğk. Mmm şaka maka bende  bu çirkin bilinç akışı olmasaydı dünyaya hükmedebilirdim. Misal yine yürüyordum aklıma yazılacak muazzam yaratıcılık akan postlar geldi. İnce mizahıyla beni kendi kendime gülümsetti (ve aslında amacına hizmet etti. Buradaki olayımız sizleri eğlemek değil canlar, üzgünüm, kendimizi eğlemek). Sonra kafam başka şeylere gitti. Binaların arasından barely gözüken gökyüzüne baktım (şehirli insanın zottirik dramı burada), olum bi gün aklım beş karış böyle yürürken düşüp  ÖLÜCEM lan dedim. Ama en nihayetinde hepimiz ÖLÜCEZ diye teselli ettim kendimi. Böyle böyle günler birbirini kovaladı. Sonra geçen günlerde ismi lazım değil yavşak bir arkadaşım kendimle konuşmalarımın dış sese yansımış haliyle muhattap oldu. Durup yüzüme vıcık vıcık küflere bürünmüş öğrenci evi mutfağına bakar gibi baktı ve dedi ki: "Çöplük gibi bilincini, bilinç altını, bilinç akışını kendine sakla. İçime fenalık getirdin." Bunlara benzer şeyler söyledi işte. Üzüntüden olduğum yere çöküverdim. Ben bunları duymayı hak edecek ne demiş olabilirdim? Bu kadar mı tahammülsüzleşmiştik birbirimize? Nedir en yakınlarımızla alıp veremediklerimiz? Öyleyse neden en yakınlarımızdı bunlar? Yok lan şaka. Ben takılmam böyle şeylere. Zaten olduğum yere de çökmedim. SANA NE LAN YAVŞAK dedim ve işime devam ettim. Bunları yazarken yolda düşündüğüm şey de aklıma geldi ama sıkıldım. Belki ikinciye unutmazsam şey yaparım sonra. Yazıyı da paragraflara bölmüyorum ve görsel koymuyorum ki uzun ve sofistike gözüksün. Üşenenler okumayıp elensinler ama bizden olduklarını kanıtlasınlar. Üşenmeyenler de hayatlarından akıp giden zamana yansınlar. Hayyyde şekerpareler, sonraları şey yaparız.